Περιορίζουμε συχνά τις κατασκευαστικές πρακτικές στο επίπεδο της τεχνικής
τους κρισιμότητας. Εντούτοις θα ήταν περισσότερο εύστοχο να τις αντιμετωπίσουμε
συσχετισμένες με το σύνολο του πολιτισμού που τις παράγουν και τις
χρησιμοποιούν. Συσχετισμένες με οικονομικά κριτήρια, με γνώσεις επιστημονικές,
με τα κοινωνικά ήθη μιας ιστορικής περιόδου και βέβαια με πολιτικές επιλογές.
Αν η τελευταία παρατήρηση εμφανίζεται ισχυρή για τις κατασκευαστικές πρακτικές γενικά, μπορούμε να τη θεωρήσουμε ακόμη περισσότερο αξιόπιστη για την περίπτωση της αρχιτεκτονικής πρακτικής, αναγνωρίζοντας, σε αυτήν την τελευταία, ευρύτερες κοινωνικές, πολιτισμικές προθέσεις… ή για την περίπτωση του σχεδιασμού της πόλης, του ισχυρότερου δηλαδή και πυκνότερου πεδίου πολιτισμού και πολιτικής ζωής.
Αν η τελευταία παρατήρηση εμφανίζεται ισχυρή για τις κατασκευαστικές πρακτικές γενικά, μπορούμε να τη θεωρήσουμε ακόμη περισσότερο αξιόπιστη για την περίπτωση της αρχιτεκτονικής πρακτικής, αναγνωρίζοντας, σε αυτήν την τελευταία, ευρύτερες κοινωνικές, πολιτισμικές προθέσεις… ή για την περίπτωση του σχεδιασμού της πόλης, του ισχυρότερου δηλαδή και πυκνότερου πεδίου πολιτισμού και πολιτικής ζωής.
Μετά την προηγούμενη πρόταση είναι ευκολότερο να μεταπηδήσουμε στο
ειδικότερο αντικείμενο ενδιαφέροντός μας, στον υπαίθριο δημόσιο χώρο της πόλης,
στον ‘κενό’ δηλαδή χώρο που αποδίδεται σε συλλογική αστική χρήση. Ο
χώρος αυτός, είτε έχει σχεδιαστεί εμπρόθετα και συνειδητά για να αποδώσει
χαρακτηριστικά των αστικών κοινωνιών, είτε έχει προκύψει από διεργασίες καταδεικτικές
για τη μειωμένη συνείδηση της σημασίας του, είναι σε κάθε περίπτωση
αποκαλυπτικός για τη συγκρότηση των κοινωνικών ομάδων που συνδέονται μαζί τους.
Τεχνική συγκρότηση, συγκρότηση των εκφραστικών πρακτικών, οικονομική παραγωγική
συγκρότηση, συνολική πολιτισμική και πολιτική συγκρότηση… επίσης πιθανή ανατροπή αυτής της
συγκρότησης.
Καλό σας εξάμηνο…
